از حضرت جعفربن محمد ( علیه السلام ) منقول است : ” هرکس از مُصحف تلاوت نماید، از چشمش برخوردار می شود، و عذاب پدر و مادرش را تخفیف می دهند، هرچند که کافر باشند ”.

     به روایت دیگر فرمود : ” امید دارم در خانه ای که مُصحفی در آن باشد، حق تعالی به برکت آن مصحف، شیاطین را از آن خانه دفع می نماید ”.

     و در حدیث دیگر فرمود : ” سه چیز است که به خدا شکایت خواهند کرد ؛ مسجدِ خرابی که اهلش در آن نماز نخوانند، عالِمی که در میان جاهلان باشد و حرمتش را نگه ندارند، و مُصحفی که آویخته باشد و غبار بر آن نشسته باشد و از آن تلاوت ننمایند ”.

     از اسحاق منقول است که : ” به آن حضرت عرض نمودم : من قرآن را حفظ هستم. از حفظ بخوانم بهتر است، یا نظر در مصحف بکنم و بخوانم؟ حضرت فرمود : از مصحف بخوانی بهتر است. مگر نمی دانی که نظر کردن در قرآن، عبادت است !“

     در حدیث دیگر فرمود : ” شش چیز است که مؤمن بعد از مرگش به آن ها منتفع می شود : فرزند صالحی که از برای او استغفار نماید، مصحفی که از او بماند تا دیگران تلاوت نمایند، چاهی که از برای خدا بکند،  درختی که از برای خدا بنشاند، صدقه ی آبی که جاری گرداند، سنّت نیکویی که بگذارد و بعد از او مردم به آن سنّت عمل نمایند ”.

     در حدیث مناهی نبی ( علیه السلام ) وارد است که، نهی فرمود از اینکه قرآن را با آب دهان محو نمایند یا با آب دهان بنویسند .

     از حضرت رسول ( اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم ) منقول است که : ” نظر کردن بر روی علی بن ابیطالب ( علیه السلام ) عبادت است، به مهربانی و شفقت بر روی پدر و مادر نظر کردن عبادت است، به مصحف نگاه کردن عبادت است، و نظر کردن به کعبه عبادت است ”.